Sla eens een toertje over!

De wereld draait maar door 
We worden allemaal zot 
De enige weg die we zien loopt naar voor 
En we maken ons kapot 

Beeld je in dat je deze tekst zingt op een vrolijk hoempapa-deuntje.
Zo ervaar ik de wereld momenteel. We zitten allemaal op het rad en we blijven braaf zitten.
Nog een toertje, en nog een, een nog een. En we blijven lachen en doen alsof het plezant blijft, maar hier en daar vliegt er iemand uit het karretje. En toch draaien we lustig door. Waanzin!

Zal ik je eens iets verklappen; je kan er ook voor kiezen om eens een toertje over te slaan en af het rad te stappen.

Afstappen? Heuh? Nee, dat kan toch niet!
Hoezo niet? De andere blijft toch ook volhouden? Je moet toch blijven zitten? Dat hoort toch zo? Als ik afstap, ben ik toch een slappeling? Dan mis ik misschien iets?
We maken onszelf wijs dat afstappen geen optie is. Omdat we dat zelf denken of omdat we door andere niet scheef bekeken willen worden als we dat toch doen.

En toch! Afstappen? Ja, dat kan wél! Dat mag wél! Dat kan zelfs enorm deugd doen! Straffer nog, het is zelfs heel slim om op tijd en stond een toertje over te slaan!
Ik zie het in mijn coachings, in mijn omgeving, in de media. Van te lang op het rad te blijven zitten, maken we onszelf kapot. Alleen maar vooruit en blijven gaan; we zijn daar niet voor gemaakt als mens.  En toch doen we dat massaal.

Dat maakt het natuurlijk niet zo gemakkelijk om even af te stappen. Om te zeggen ‘nu even niet’. Het vergt een portie lef om dat te doen. Vandaar een oproep: stimuleer mekaar om eens een ritje over te slaan. Om even die gas los te laten. Om te durven schrappen. Om nee te zeggen tegen bepaalde dingen/mensen (en dus ja tegen andere!). Om te durven kiezen voor wat voor jou en je naaste omgeving belangrijk is en daar je agenda mee te vullen. Laat ons dat mekaar gunnen!

Kan je hier ondersteuning in gebruiken, neem dan gerust contact op. Want het leven is te kort om op het einde te denken ‘Dju toch, had ik maar het lef gehad om af en toe af te stappen’!